Carpon (Carita pondok) dengan judul PAIS KUYA Karangan : Dyah Solinda Rahma

PAIS KUYA

Karangan: Dyah Solinda Rahma

“Ma, yeuh …. Anak kuya,” Enduh ngasongkeun anak kuya, di wadahan kana ember leutik.

“Anak kuya ti mana, Dun?” cek indungna.

“Ti Leuwi Buniang,” pokna, bari gek diuk dina jojodog nyanghareupan hawu nu ruhay keneh unrut nyangu.

“Keun atuh urang pangmaiskeun engke beurang. Ayeuna mah rek ngaseuk heula di pasir, meungeung aya keneh hujan.”

“Atuh lila keneh. Endun mah geus teu kuat hayang ngadahar pais kuya. Kacipta girinyihna,” Endun neureuyan ciduh.

“Pek we asakan ku sorangan ari geus teu sabar mah. Ema mah rek indit, bisi kaburu beurang manten,” cek indungna, bari ceg kana boboko buntung nu dieusian binih suuk. Leos wae indit ka kebon.

Ah, rek dipais ku sorangan wae anak kuya teh, cek Endun dina hatena. Manehna terus kurah-koreh kana besek wadah samar.

Sabot kitu, ti luar kadenge aya anu nyalukan, “Dun… !, Dun… !”

“Euy! Tembalna bari mukakeun panto dapur. Breh saobatna, Emod.

“Keur naon, euy, mani bangun sibuk?”

“Puguh heueuh. Mod. Rek mais ieu teh, sugan maneh nyaho, ari samarana naon wae?”

“Teuing atuh, urang ge teu nyaho. Rek mais non kitu, Dun?”

“Anak kuya.”

“Euh, eta we atuh samarana mah saaya-aya dina besek. Asana teh lieur-lieur teung,” tembal sobatna.

“Arh heueuh, nya. Bae lah teu ngeunah oge, da lain keur batur ieuh.”

Endun nyieun samara, ari Emod terus ka pipir, rek ngala daun cau.

“Tah, Dun, daun cauna mah sakieu ge mahi.”

“Dikumahakeun ieu teh?” Endun nanya, bari meber-meber daun cau.

“Sok we amparkeun daun cauna atuh, tuluy anak kuyana teundeun di tengah-tengahna, hijikeun jeung samara,” tembal Emod, bari tadah-tuduh sigan nu heueuh.

Geus beres, sup wae ka jero hawu nu ruhay keneh.

“Mod, urang ngadu kaleci, bari ngadagoan pais asak!”

“Hayu,” tembal Emod.

Tuluy duanana kaluar, rek ngadu kaleci di buruan.

Eta dua sobat teh anteng ngadu kaleci.

“Dun, boa geus asak pais teh.”

“Hayu atuh urang teang! Geus teu kuat hayang ngasaan,” cek Endun bari nyakuan kalecina.

Endun jeung Emod paheula-heula rek neang pais. Tapi ….

“Mod, naha euweuh eusian pais teh?”

“Maennya? Cing daunna bukakeun kabeh!” omong Emod.

Endun jeung Emod ngahuleng, mencrong pais nu kari daunna.

Keur ngahuleng kitu, katenjo aya anu susurungkuyan deukeut gentong wadah cai. Ku Endun disampeurkeun, da panasaran. Ari geus deukeut, ngan barakatak wae seuri.

“Paingan pais aing euweuh…, singhoreng ieu ngadon jalan-jalan bari nyunyuhun samara.”

“Nya heueuh wae, basa tadi ku urang dibungkus teh kapan anak kuyana hirup keneh,” omong Emod.”Meureun sabot urang ngadu kaleci, anak kuya teh bijil tina hawu.”

Duanana saleuseurian, sanajan hatena mah medenghel, sabab teu tulus ngadahar pais nu guranyih.

(Diropea tina Mangle Alit No. 916, Edisi 9 November 2000)